چشمِ زیبابین

چشم اگر زیبا ببیند، صحنه زیبا می شود...

چه قدر کربلا زیباست.  و چه قدر عاشورا زیباست.

چرا زیبا نباشد؟! اصلاً مگر از این زیباتر هم می شود؟!

چرا زیبا نباشد سر دادن در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد فدا شدن در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد بهترین خون(مُهجة) را دادن در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد فدا کردن ذبحی عظیم در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد فدا کردن برادرهایی عزیزتر از جان در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد فدا کردن طفلی شش ماهه در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد ارباً اربا (تکه تکه) شدن یک جوان در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد یتیم شدن در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد بد و بیراه شنیدن در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد اسارت در راه خداوند؟

چرا زیبا نباشد ذلّت در نظر اهل دنیا که در پی آن عزّت آخرت است؟

چرا زیبا نباشد تحمّل غربت برای خداوند؟

همه ی این صحنه ها زیباست!

البته در چشمی که زیبابین باشد. یعنی چشم حضرت زینب سلام الله علیها.

• بیاییم حسینی و زینبی بنگریم تا همه چیز در نظرمان زیبا جلوه کند.
• زیبا دیدن، چشمِ زیبابین می خواهد و دیگر هیچ!

زیارتی با پای دل

با پای دل به سوی حریمت روان شوم

یک یا حسین(ع) گویم و سویت دوان شوم

با باری از گنه به پناه تو آمدم

آقا اجازه ام بده تا میهمان شوم

قدر اشکت را بدان

اشک، رزق است! روزیِ مقدّرِ انسان است!

گریه‌کنانِ روضه‌ی ارباب باید قدر اشک‌هایشان را بدانند!

اشکی که برای مولایشان می‌ریزند، می‌تواند باعث رهایی از آتش اخروی شود.

پس اشک مؤمن هم قیمتی است!

مؤمن حتی اشکش را هم نباید ارزان بدهد!

و چه ارزان فروخته اشکش را کسی که در برابر اشک، به کم‌تر از بهشت رضایت دهد!

مگر حضرت امام رضا علیه السلام به ابن شبیب نفرمودند که اگر می‌خواهی برای چیزی گریان شوی، برای امام حسین علیه السلام گریه کن؟!

پس اشک انسان هم باید هدفمند باشد!

بیاییم اشک‌هایمان را نذر مولایمان کنیم!