بسی خوشحال انگیزناکیم و در لباس های خود نمی گنجیم که بالأخره مذاکرات هسته ای حداقل یک نتیجه ی مثبت داشت.
می پرسید کدام نتیجه؟
ای بابا! مگر این عکس را ندیده اید؟!
اگر تنها نتیجه ی مذاکرات همین بود که این دو نوگل پژمرده به یکدیگر برسند، مذاکرات، موفقیت آمیز قلمداد میشد!
بالأخره ایران و آقای ظریف هم ثوابی کردند و سبب خیر شدند! اجرشان با خداوند!
ظاهراً چند وقتی دنبال بهانه بوده اند که هم دیگر را در آغوش بگیرند و گفته اند چه فرصتی بهتر از این؟! بگذار یک امتیازی به ایران بدهیم تا این فرصت دست بدهد و ما هم حالی بکنیم!
مکالمه ای فرضی بین خانم اشتون و جان کری(وزیر امور خارجه امریکا):
کری: عزیز دلم! مقصود تویی؛ ایران و هسته ای بهانه است! می دونی چند وقته انتظار چنین لحظه ای را می کشم؟!
اشتون: باز هم خوب شد تو هستی که یک بغل بدهی! این ایرانی ها که دست هم با من نمی دهند؛ چه رسد به بغل! دیگه داشتم افسردگی می گرفتم!
کری: اگه می دونستیم، زودتر یه امتیازی به این ایرانی ها می دادیم تا چنین فرصتی دست بدهد!
اشتون: خوب بسته دیگه بی جنبه! ول کن بقیه اش را بگذار برای پشت دوربین ها!
حیا هم حدی داره!
از شما چنین انتظاری نمی رفت!
خدا شما را به راه خود هدایت بکند ان شاءا...